صد سال تنهایی
انگار کسی سیگارش را میان سرنوشت ما خاموش کرده است...صد سال تنهایی
انگار کسی سیگارش را میان سرنوشت ما خاموش کرده است...سفر بخیر ای عاشق سفر
سفر بخیر ای عاشق سفر
سفرت خوش باد
سنگینی کوله بارت خوشی سفرت را کمرنگ می کند
و من تا ندانم
زخمهایت مرحم می یابند
چگونه بدرقه ات کنم مسافر من
چه زود عازم سفر شدی
و چقدر زودتر عاشق سفر
و من هنوز هم عاشق توام
نه عاشق رفتن نه حتی عاشق ماندن
مگر نمی دانی دلم با خداحافظی ات می میرد
که چندین بار این واژه را تکرار می کنی
مگر نمی دانی رفتنت یعنی آخرین نفس دختر پاییز
که اینچنین مشتاقانه می روی
چگونه ببخشم؟!؟
تو را که نه سفرت را
و چگونه نفرینش کنم وقتی تو عازم آنی
راستی خاطره هایمان را جا گذاشته ای
آنقدر که عاشق سفر شدی عاشق من نشدی مسافر من
شکستنم بدرقه ی راهت
وقتی بشکنم دیگر نمی شکنی ماه من
یکی دو خط مانده به آغاز سفرت چه زود از دست آرزوهایم خسته شدی
مرا ببخش
"دل ما از تمام هستی بزرگتر است"
یادت هست یا نه؟
تمامش را در گوشه ای از نگاهت جا گذاشتم با تمام دلتنگی ام
خدای دعاهای مستجاب نشده من نگهدارت...مسافر در سفر من
و خداحافظ...ولی ای کاش می ماندی
و همان قدر که عاشق سفر شدی عاشق من می شدی
در کنار خداحافظی جمله ای به یادگار می نویسم و می میرم
وقتی نباشی چقدر جای چشمانت خالیست...
فاطیما اونی که اگه عکسش رو تو آب ببینه دیگه خودش رو نمی شناسه- نوزدهم مرداد هشتاد و شش
همین دیروز بود که دل به چشمانت خوش کرده بودم
اما امروز...
نمی دانم شاید دروغ نبودی
و شاید قرارمان دروغ بود
از خودم می پرسم و
در جوابش خیره می مانم به راهی که
در آخر به خدا می رسد و تنهاییم را محو می کند
چقدر خسته ام
نای نفس کشیدن هم ندارم!
دوریت چه به روز چشمانم آورده
تو یادت نیست اما...رسوای ام را به رخم نمی کشیدی نازنین من
آسمانی بودی چقدر فاصله داشتی با زمینی ها
باورم نمی شود
کدامین گناه چشمهایت را از دل دیوانه ام گرفت
مقصر نبودی می دانم
اما مقصرم بدان و ببخش و برگرد
رفتنت را نمی پذیرم
حتی اگر بگویی به سراغ من و دل دیوانه ام بر نمی گردی
همین جا
کنار همین دلتنگی ها
گوشه ی همین اتاق خاطرات دیروزمان
چشم به راهت
برای خوشبختیت و شاید برگشتنت دعا می کنم
مستجاب می شود دعایم
پس می بینمت...
دخترک پاییز-دوم خرداد هشتاد و شش
