خبر کوتاه و مبهم بود یه جور تعبیر بدبختی
پر از تکرار اسم تو ولی با لکنت و سختی
دلم خالی شد و ترسید! هجوم شب اسیرم کرد
همه دیدن که ناباور خبر نابود و پیرم کرد
نگاه آدما پر اشک سیاهه پیکر خونه!
به من گفتن که تو رفتی از این دنیای ویرونه
نفهمیدن که تنهایی به دیوار دلم پاشید
ندیدن چشمه های اشک توی دریای غم خشکید
نمی دونن که جون من به جون تو گره خورده
نمی بینن که این دوری نفس های منم برده
غریب و گیچ و داغونم از این بدتر مگه میشه؟
فقط خواب تو رو دیدن مثل آب رو آتیشه
از اینکه رفتی و موندم همش دلشوره میگیرم
کسی اینجا حواسش نیست که دارم بی تو میمیرم
وای بابای گلم نمی دونی چقدر دلم برات تنگ شده...دختر بابا-فاطیما
حس می کنم کنارمی
با اینکه دنیایی از من فاصله داری
حس می کنم دور از توام
با اینکه هیچ فاصله ای بین قلبم با تو نمی بینم
روز تولدت
حس کن یادم نمانده
با اینکه برای آمدنش لحظه شماری می کنم
دو روز دیگر تولدت است
تولدت مبارک
گوشهایت را بگیر تا صدایم را نشنوی
و من چشمهایم را می بندم
تا حس کنم می شنوی چه می گویم
برایت به جای شمع
با تمام وجودم
بر روی کیک تولدت می نویسم "دوستت دارم"
و تمام احساسم را دور تا دور کیک تولدت جا می دهم
و تو
چشمانت را ببند و
فوت کن تمام احساس مرا
از خودت دور کن
مرا و به قول خودت دم و بازدمت را
و من برایت کف می زنم
گریه می کنم
می خندم
و فریاد می کشم
تولدت مبارک
حس کن دور شدم...اما کنارتم
حس می کنم کنارمی...اما چقدر دوری از من
نوبت بریدن کیک می شود
لحظه ای چشمانت را باز کن
و غرورت را بشکن
نگاه کن هم مرا
هم کیک تولدت را
و هم احساس های بر باد رفته ات را
دلت برای من می سوزد
دلم برایت می میرد
کار را یکسره کن
به جای بریدن کیک
اگر دوستم نداری
دلی را که به دلت گره خورده
با ضربه ی محکمی از چاقو
از هم جدا کن...اما
مراقب دلت باش تا آسیبی نبیند
گریه هایم را نبین اگر نتوانستم بخندم
و خنده هایت را نمی بینم اگر نتوانستی گریه کنی
و عشق
پایان می دهد
جشن این تولد را
تولدت مبارک...عشق من...
فاطیمای فراموش شده-بیست و نهم شهریور هشتاد و نه
سهم من...
پاییز می آید
تو می آیی
من می روم...
آری من می روم تا نگاه سردت را باور نکنم
تو می آیی تا سردی در نگاه من ببینی
اما جز عشق چیزی نخواهی دید
بهتر است نباشم تا نرنجی
من می روم
تو می آیی
و هیچکس عاشق نیست جز من...! باورت می شود؟؟؟
و عشق مرا به اوج می رساند
دستم به آسمان می رسد
به ستاره ها می رسد
حتی به خدا هم می رسد
اما به تو...نمی رسد...!
تمام سهم من از زندگی همین است
به تو نرسیدن...
عصر یک جمعه دلگیر دلم گفت بخوانم بنویسم
که چرا عشق به انسان نرسیده ست
و هنوزم که هنوز است غم عشق به پایان نرسیده ست
بگو حافظ دل خسته ز شیراز بیاید
بنویسد که چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیده ست
و چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده ست
عصر این جمعه دلگیر حضور تو کنار دل هر
بیدل آشفته شود حس کجایی گل نرگس؟؟؟
دریای زندگی طوفانیست
و زورق من کوچک است
به عشق خدا توکل می کنم
که همه کس را حمایت می کند
بی خانمانم و بی پناه
تنها و خسته
اما خدا را دارم
و عشق او مرا لبریز می کند
و کسی غنی تر از من نیست
هر کس تقدیری دارد که باید انرا از سر بگذراند
هیچ کس را مقید نکنید
به هیچ کس نچسبید
همه را آزاد بگذارید
این معنای عشق حقیقی ست...
آسمان چشم آبی خداست
نگران همیشه من و تو
عجب داستانی ست
چشمان روشن تو
روزگار سیاه من...!
اگر می دانستی معنای دلتنگی ام چیست
این چنین به بازی اش نمی گرفتی
نمی دانی چه دردیست تحمل
اما باز تحمل می کنم
خدا را چه دیدی شاید مهربانتر شدی...
چه غریبانه می شکنم
هوای چشمانم را نداری
گفتم غریبانه می شکنم
نگفتم غریبانه شکستی مرا که اینچنین نگاهم می کنی
گیرم که شکسته باشی مرا
عهدت را
دلم را
و همه چیزهای شکستنی را
فدای سر آرزوهای قشنگت
اگر تنهایت گذاشتند
سراغی از فاطیمای شکسته ات بگیر
همیشه منتظرت می ماند...
فاطیما-آخرین روز بهار 86
.
دلم برای نفس کشیدن در هوایش پر می زند
کمی تحمل کنم می رسد
قاصدکها خبر آمدنش را داده اند
همیشه آمده
سر قولی که داده همیشه مانده
نشد قرار باشد بیاید
دلم منتظرش باشد و او نیاید
دوستش دارم حتی بیشتر از تو...!
آری درست می نویسم بیشتر از تو
قرار بود همیشه با من بمانی
از همان روزی که آمدی تنهاتر شدم
قرار بود غمهایم را چوب حراج بزنی
قرار بود مرد قصه های دختری تنها شوی
قرار بود حواست باشد شکستنیست
دلم را می گویم
عهدمان را می گویم
و حالا تنها یک علامت سوالی در ذهنم
یک علامت سوال...یک درد...!
بگذریم
همان طور که از من گذشتی از درد من هم بگذریم
قلبم برای رسیدنش
چشمانم برای دیدنش
و مدادم برای کشیدنش لحظه شماری می کنند
دلخوشم به اینکه هنوز نفس می کشم و قرار است بیاید
تا در هوایش نفس هایم قدری از عشق سهم ببرند
دلخوشم به اینکه یکبار دیگر
فصل دلتنگی های من از راه می رسد
خدای من...پاییز مرا از من نگیر
زیباترین فصل سالت را عاشق شده ام
دوستش دارم به اندازه ی نه
دوستش دارم بیشتر از عشقی که مال من نشد...!
خدای من
پاییزت مال من
پاییزت عشق من
دلم به خاطر آمدنش آشوب است
دوستش دارم
شکرت که قرار است بیاید
خدای من
از زمین و آسمانت عشق می بارد
بی نهایت شکرت...
دختری از جنس پاییز-فاطیما
.
تنهایی درخت را پرنده هایی که رفته اند پر نمی کنند
کسی از راه می رسد
با دستهایی زرد تا شاید آرامشی را به درخت هدیه کند
اما درخت
دورتر از همیشه تنها می ماند
و برگهایش را گریه می کند...
به همین سادگی...
به همین سادگی...
"آشیان من بیچاره اگر سوخت چه باک
فکر ویران شدن خانه صیاد کنید...!"
دلم به بهانه همیشگی گریست
بگذار بگرید و بداند
هر آنچه خواست همیشه نیست...
فاطیمای همیشه پاییز
زندگی بافتن یک قالیست
نه همان نقش و نگاری که خودت می خواهی
نقشه از قبل مشخص شده است
تو در این بین فقط میبافی
نقشه را خوب ببین خوب بباف
نکند آخر کار
قالی بافته ات را نخرند...!
دوست داشتن تمثیلی از نفس کشیدن من است.
سزاواری من در زندگی
شایستگی ام در بودن!
اگر سزا بود چنان در آغوش می فشردم
که یکی گردیم
و در آن پیکر نه من دلتنگ می شوم و نه او می گریخت...!
فاطیما-تابستان۸۹
خدای مهربان من
روزه گرفتم و تنها نخوردن زورکی را تجربه کردم شاید
ای کاش یاد می گرفتم که چگونه انسان زندگی کنم ای کاش
شبهایی را تا صبح به اسم عبادت بیدار ماندم و
ذره ای هم به تو نزدیکتر نشدم مرا ببخش
دور شدم هم از تو هم از خودم بی آنکه بخواهم
خدای مهربان من
کجای زندگی سراسر غصه دنیا
دست از تو کشیدم و تنها ماندم؟؟؟نمی دانم
و هنگاهی که با نام عبادت دلی را شکستم
و خود را بهترین بنده تو دیدم
چگونه تاب آوردی که باز هم بنده ات بمانم؟؟؟
نمی دانم نمی دانم نمی دانم...
خدایا دوستم داری و لایق دوست داشتنت نیستم
سر سفره ات بودم و مهمان خوبی نبودم مرا ببخش
و امروز گویی تمام شده مهمانی سفارشی ات
کاش بچگی و نفهمی من هم تمام شود ای کاش...
فاطیما-عید سعید فطر شهریور89
خدا کند که...
نشد ز عشق برای همیشه دور بمانم
شکوه چشم تو نگذاشت که مغرور بمانم
تمام زندگیم لحظه های سخت تکرار
زمانه خواست که همواره در مرور بمانم
در این تداوم اگر مانده ام هنوز شکیبا
دل تو خواست تو گفتی که من صبور بمانم
چه سالها نشستم یگانه ساکت و تنها
دگر مخواه غریبانه سوت و کور بمانم
نه اینکه فکر کنی حوصله نیست از تو دلگیرم
از این دلهره تردید عاشقی سیرم
تمام شهر پر است از هجوم شایعه ها
عجیب شایعه ای اینکه بی تو می میرم
گناه از تو و من نیست زندگی این بود
نوشته است جدایی به برگ تقدیرم
کتاب زندگی من پر است از وحشت
نخواه تا که تو را بخوانم به تفسیرم
در ازدحام خیابان تو گم شدی و هنوز
در ایستگاه همین لحظه ها به زنجیرم
تو رفتی و چمدانت دوباره جا مانده است
خدا کند که بیایی و گرنه می میرم...
رفتنت آغاز ویرانیست حرفش را نزن
ابتدای یک پریشانیست حرفش را نزن
گفته بودی چشم بردارم من از چشمان تو
چشمهایم بی تو بارانیست حرفش را نزن
آرزو داری که دیگر برنگردم پیش تو
راهمان با اینکه طولانیست حرفش را نزن
دوست داری بشکنی قلب پریشان مرا
دل شکستن کار آسانی ست حرفش را نزن
خورده ای سوگند که روزی عهدمان را بشکنی
این شکستن نا مسلمانی ست حرفش را نزن
حرف رفتن می زنی وقتی که محتاج توام
رفتنت آغاز ویرانیست حرفش را نزن
پرواز عجب عادت خوبیست ولی حیف
تو رفتی و دیگر اثر از چلچله ای نیست
گفتی که کمی فکر خودم باشم و انوقت
جز عشق تو در خاطر من مشغله ای نیست
رفتی تو خدا پشت و پناهت به سلامت
بگذار بسوزد دل من مسئله ای نیست
گفتم که کمی صبر کن و گوش به من کن
گفتی باید بروم حوصله ای نیست
دیریست که از خانه خرابان جهانیم
بر سقف فرو ریخته ام چلچله ای نیست
در حسرت دیدار تو آواره ترینم
هر چند که تا منزل تو فاصله ای نیست
فاطیما- دختر پاییزی
"
یادگاری"یک نفر با آن سه تار کهنه اش
روزهای سرد من را رنگ زد
شعرهای بی صدایم را که دید
پا به پاشان شعر شد آهنگ زد
پیچک خشک دلم را آب داد
با نسیم دفترم همراه شد
تا کویر راه من را دید زود
تک درختی در میان راه شد
دید تا من خسته غم زده ام
یاسمن های دلم را ناز کرد
شب که شد آرام توی گوش من
گفت:باید تا سحر پرواز کرد
توی چشمم با سه تار کهنه اش
شعر باران را به آرامی نوشت
دیدم او را روی دیوار دلم
با نگاهش یادگاری می نوشت
فاطیما- تقدیم به دوست خیلی خوبم که با همه فرق داره یه فرق خیلی بزرگ*م.ح*
روزگاریست گل سرخ صمیمیت را از دل باغچه برداشته اند علف هرزه در آن کاشته اند...
از همیشه شلوغ ترند
خیابانهای شهری که دیروزها آواره اش بودیم
من و تو ...یادت هست؟
اینهمه خیابان
اینهمه عابر
گمشده من نیامدی
اینهمه ترانه
اینهمه مسافر
اما آهنگی نمی نوازی
شاید دیگر دلت اسیر تنهایی نیست
که شکایتی برای گلپونه ها ببری
و شاید بزرگ شده ایم با هم
من و غم وتنهایی
جایت در بچگی هایم خالیست می دانم
و در بزرگی ام باز هم می دانم
و در روزها و شبهای بارانی ام
و چقدر بیشتر خالیست
جای شاخه گل سرخت
گوشه سجاده نیایشم
ای تمام دلخوشی و آرامشم...
بیست و نه اردیبهشت هشتاد و شش-فاطیما