باد می وزد
یاد فروغ می افتم
یاد آن زمان که ویران شد!!!
یاد فروغ هایی که
هر روز
بادی مخالف
از جانب موافق
می وزد و
ویرانشان می کند و می رود...
یاد خودم
که ویران شده ی بادهای موافقم!
ایستاده ام
جایی نمی روم
اما
باد می رود و
موهای مرا هم با خودش می برد
آشفته ام
آنقدر که اندازه اش را نمی دانم...
می کشیدم
هر روز
سفره ای رنگین و بزرگ
از این سر اتاق
تا آن سر اتاق
پر از غذاهایی که تو دوست داری
و میهمانت می کردم
بر سفره ام با عشق...
اگر
مداد رنگی داشتم!!!
پاهایش ایستاده بودند
اما
جاده می رفت
لحظه ای مکث
نگاهی به کفش های پشت ویترین انداخت و
پوز خند تلخی زد
و آهسته زیر لب گفت:
همسفر جاده نمی شدم اگر
به اندازه ی همین کفش های مردانه
"مرد" دیده بودم...!
افسوس
او خسته بود و جاده تازه نفس
جاده دوباره به راه افتاد...
تار و پودم
درد می کند
دوستت داشتم انگار...
حالا می فهمم
و تو
هیچ وقت نخواهی فهمید!
می ماندی
و برایم یواشکی می گفتی
که نمی خواهی بمانی
من خودم
اسباب رفتنت را فراهم می کردم
حالا که
نیامده
زحمت رفتن بی دلیلت را به دوش می کشی
و من
با دنیایی علامت سوال در ذهنم
پی جوابی
برای دلداری خودم می گردم
چاره ای ندارم
جز آنکه فراموش کنم
اسم بزرگ مردی را که
بزرگوار می دانمش تا ابد...
خدا را
دیریست
در آسمان این خانه ندیده ام
تا به دست او بسپارمت
اگر
دیدی اش
از قول من بگو
مراقبت باشد...
ای مرد!!!
دیدی پاهای من نرفتند
اما
به سنگ رسیدند
ایستاده بودم
که به زمین خوردم!
تو که
درد را از نگاهم خواندی
اینچنین تا کردی
وای بر من
وای بر من
اگر همه چون تو
بخوانند و بیفزایند و بروند!!!
غم های نگاهت
سنگینند
حتی برای نوشتن
حتی برای از یاد بردن
می فهمم
زمستان
زمستان است دیگر
فعلا
شربتت را سر ساعت بخور
به سلامتی خودت..!
تا خدا
به همراه بهار
از این کوچه ها بگذرد شاید...
کلاف دردهایم را
نخ نخ
در پاکت سیگاری جای می دهم
و روزی چند نخ می کشم و شبها هم...!
طوری که کسی نفهمد
اما
از تو چه پنهان
عمریست
با تمام بادهای مخالف
عجیب موافقم...!!!
دستهایم یخ زده
دیگر
دست می کشم
از
روی هم چیدن برف برف دردهایم
و
کسی
دست می کشد
بر موهایش
و می رود...
و باز
من می مانم و
دستهایی یخ زده
و آدمکی
از جنس برف و درد
که آب نمی شود هرگز...!!!
تا ده شمردن کافی نخواهد بود
باید دور می شدی
خیلی دور
برای آنکه گمت کنم
تا هزار هم خواهم شمرد...
حالا تو هی
اسباب بدختی ات را فراهم کن و
من
اینجا
در اوج خرییت
برای خوشبختی ات
نذر و نیاز می کنم
در آخر
تو می سوزی
و من
خدا را...
سادگی دیگر کافیست
"بر ما هر آنچه لایق مان هست می رود..."